ေနတတ္ၿပီ ေက်နပ္ၿပီလို႔ မေန႔က အထိ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္မွတ္ေနခဲ့မိတာ.. ဒီေန႔မွာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္.. ပိုလွ်ံေနေသာ အတၱမ်ားနဲ႔ လူသားဆန္ဆန္ ငါ ေလာဘေတြတက္ေနမိတယ္... ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစု ထမင္းစားပြဲေတြထက္ ရမၼက္ေတြ ၾကီးစိုးတဲ့ ညကပြဲေတြကို ပိုၿပိးမက္ေမာေနမိတယ္... ေခါက္ရိုးက်ိဳးေန႔ဆြဲေတြနဲ႔ သကၠရာဇ္ေတြတိုက္စားသြားလိုက္တာ ဒီေန႔ ဒီခ်ိန္ထိ ငါ့ ျပကၡဒိန္ 22 ခု ေၾကမြသြားခဲ့.... မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက ငါ့ကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ လမ္းေပ်ာက္ေစခဲ့သလဲ.. အတၱေတြ ရမၼက္ေတြ ေလာဘေတြ ကိေလသာေတြ ... ဆိုးသြမ္းျခင္းအေျမာက္အျမား ပိုင္ဆုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူတစ္ကာအလယ္ ငါေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပိး မုိက္တြင္းနက္ေနခဲ့တယ္.. ခုထိလည္း ဒီတြင္းထဲက ရံုးမထြက္ႏုိင္ေသးဘူး.. ဘယ္ေတာ့မ်ား ရံုးထြက္ႏိုင္မွာလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကလြဲရင္ ငါ့မွာ ဘာမွေရေရရာရာ မပိုင္ဆုိင္ဘူး...
တစ္ေရးႏိုးလို႔ ေရထေသာက္တတ္တဲ့ ညေတြ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ရင္ေတာင္ ငါ့ ဦးတည္ရာ လမ္းမေတြက ကပြဲေတြဘက္ျဖစ္ေနတာ မွားေနမွန္းသိတယ္.. ဒီအမွားေတြကိုပဲ ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ လမ္းမေပၚေလွ်ာက္လို႔ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ အိမ္လြမ္းစိတ္ေလးကေတာ့ ေရွ႕တစ္မွတ္တိုင္အထိ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ အထီးက်န္ေနတယ္... ျပန္မရႏုိင္ေသာ ငယ္ဘ၀မ်ားကို ငါျပန္တမ္းတတိုငး္ ၀ဲလာတတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြက မိန္းမေတြနဲ႔ေတြ႕တိုင္း အခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ၿပိး မုန္းတီးေနမိတယ္... အာဃာတေတြ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ မခ်စ္ေသာ မိန္းမမ်ားကို မေလးစားစြာ ငါ ဟန္ေဆာင္ၾကင္နာမိေနတယ္... အျပစ္ေတြ ျဖစ္ပါမ်ားေတာ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္နဲ႔ ၀တ္ေက်တမ္းေက် အသဲကြဲနည္းေတြ ငါ့မွာ တစ္ပိုင္တစ္ႏုိငိ္စိုက္ပ်ိဳးထားတယ္...
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ခုန္သံနဲ႔ ေတာမေရာက္ေတာင္မေရာက္ ခ်စ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္တည္မိေသာ အမုန္းတရားမ်ားက အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ လူလားေျမာက္ခ်ိန္ထိ အမွန္အမွားမခြဲျခားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငါ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေမွာင္မိုက္ရတယ္ ... ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လို ေန႔မ်ိဳုးမွာ ငါ့အလင္းေရာင္ ငါျပန္ရွာေတြ႕ႏိုင္မလဲ မသိေသးသေရႊ႔ ေလွ်ာက္သမွ်လမ္းတုိင္း ေပ်ာက္ရတာခ်ည္းပဲျဖစ္ေနဦးမွာေသခ်ာဆဲ...
ကႏၱာရထဲမွာေတာင္ အိုေအစစ္ဆုိတာ ရွီေနေသးတာပဲ.. ငါ့ဘ၀ အေမွာင္ခန္းမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က လမင္းၾကီးမဟုတ္ေတာင္ လမ္းျပၾကယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးရဲ့....
ေအာ္ အိမ္မက္ အိမ္မက္ .. ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အိမ္မက္က အိမ္မက္လိုပါပဲ... အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ အိမ္မက္ကိုပဲ ျပန္မက္ေနတဲ့ငါက အိမ္မက္ေတြထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ေပါ့.. မနက္ျဖန္တိုင္း ေနထြက္ေနဦးမွာပါေလ.......
No comments:
Post a Comment