အေမွာင္ရဲ႕အဆံုးမွာ....
အလြမ္းေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ ငိုေၾကြးေနၾကတယ္....။
ရင္ခုန္သံက တိုးသဲ့သဲ့... ညေလညွင္းက ေအးစက္စက္....
အခ်စ္မရွိတဲ့ ရင္ခြင္ထက္...ေမွးစက္မိတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား.....
အမုန္းေတြကိုသိမ္းပိုက္ဖို႔....
လွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းက အသက္မဲ့ေနတယ္....။
တိုင္တည္ဖူးတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္.....
ၾကည္ႏူးေပးခဲ့တဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္...ငိုေၾကြးေနၾ
ဒဏ္ရာေတြေပးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္...
သီက်ဴးမိတိုင္း...
ငါ့ဒိုင္ယာရီကို.... မွင္နက္နက္ေတြနဲ႔ ေဆးျခယ္လို႔....
က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို ဖန္တီးေပးေလသလား.....။
ရင္ခုန္မိတဲ့ အမုန္း.....
ခ်စ္မိတဲ့ အရွံဳး.......
မာနေတြ ဖံုးခဲ့တဲ့... စိတ္ရဲ႕အလိုက်......
အဆံုးသတ္ေတာ့..... ငါ့အတၱနဲ႔ ငါ.....
လြမ္းရင္းနဲ႔ ျပံဳးေနခဲ့ရတယ္.....။
မပီျပင္တဲ့ အျပံဳးက ခပ္မဲ့မဲ့.....
အသက္မဲ့တဲ့ ရယ္သံနဲ႔ .... ဖံုးကြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း....
ဝဲဘက္ ရင္အံုရဲ႕ အတြင္းဘက္.....
ႏွလံုးသားရဲ႕ အလယ္ဗဟို တည့္တည့္မွာ.....
စုတ္ခ်က္ဆြဲသလို ထင္က်န္ေနဆဲ ပံုရိပ္ေတြေၾကာင့္.......
ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက.....
တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ေဆြးေျမ႕ကိုက္ခဲေနတယ္.......။
ပံုေဖာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အနာဂါတ္...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အသက္မဲ့ေနျပီ....။
ယံုၾကည္မိတဲ့ သစၥာတရား ဆိုတာလဲ.... နင္က....
ေနာက္လူဆီမွာ.... ပံုအပ္ထားမွေတာ့....
ေမတၱာဆိုတာလည္း မခိုင္မာေတာ့ပါဘူး.....။
ခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မင္းအေပၚမွာ....ငါ.....
ထားရွိခဲ့တဲ့ သစၥာေတြလည္း.....
မလိုခ်င္သူအတြက္ေတာ့ အပိုေတြပါပဲ...တဲ့.....။
ဒါေတြအားလံုး.....
တစ္ေန႔မွာ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ....
ၾကိဳတင္ ခန္႔မွန္းခဲ့မိေပမဲ့လည္း.....
သူ႔အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ က်ရွံဳး....
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနေတာ့....
အသိတရားေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးျပီး......
သူေစညႊန္ရာ.... သူ႔အမိန္႔အတိုင္း နာခံတတ္ခဲ့တာ.....
အဆံုးေတာ့.... ငါ့အတြက္....
မနက္ျဖန္ေတြကို....အလင္းမဲ့စြာ.
ေမ့လိုက္ဖို႔ ရည္စူးလိုက္တိုင္း.....
ငါ့အိမ္မက္ေတြအထိ..လႊမ္းမိုးနို
နင့္အျပံဳးေတြကို...ငါလြမ္းတယ္.
အရာအားလံုးကို...
စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း.....
လြင့္ေၾကြလာတဲ့ အတိတ္ေဟာင္းေတြကို.... ဖက္တြယ္မိေနတဲ့....
ငါ့ကိုယ္ငါ မုန္းတယ္.....။
ငါ့အတြက္...အဆိပ္သင့္ေစတဲ့....
နင့္အခ်စ္ေတြကို ...ေမ့လို႔မရတဲ့....
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြကို ငါမုန္းတယ္....။
တကယ္ေတာ့.....
နင့္ကို ခ်စ္မိေနတဲ့ ငါ့ကုိယ္ငါ....
မွန္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့....
ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါမုန္းတယ္....။
No comments:
Post a Comment